Amor y Pedagogía

میگل د اونامونو (1936-1864) در شهر بیلبائو در زاده شد و تحصیلات اولیه را در زادگاه خود انجام داد و در ۱۸۸۰ به دانشگاه مادرید وارد شد تا در رشته‌ی فلسفه و ادبیات به تحصیل ادامه دهد. زبان یونانی، لاتینی، عبری و ادبیات و تاریخ آموخت و در ۱۸۸۴ به دریافت درجه‌ی دکتری نائل شد. در ۱۸۹۱ کرسی زبان یونانی را در دانشگاه سالامانکا و بعد کرسی زبان‌شناسی تطبیقی (لاتینی ـ اسپانیایی) را بر عهده گرفت و در ۱۹۰۰ به ریاست دانشگاه منصوب شد. روش تدریس اونامونو با روش معمول استادان قدیم متفاوت بود، به این معنی که با شاگردان روابط صمیمانه‌ای داشت و در تدریس شیوه‌ای به کار برد که برای مردم زمان قابل قبول نبود. اونامونو نظر خود درباره‌ی آموزش و پرورش را در کتاب «عشق و تعلیم و تربیت» بیان کرد.

«عشق و تعلیم و تربیت» که در سال 1902 منتشر شد، کتابی بین رمان و نقد، به منزله اثری گروتسک (تلفیق احساسات ناهمگون و متضاد) و کاریکاتوروار است که جامعه ادبی را برمی‌آشوبد و روش‌های تربیتی دوران را با هجوی خاص به استهزا می‌گیرد.

«عشق و تعلیم و تربیت» رمانی کمدی-تراژدی و تقلیدی مسخره آمیز از روانشناسی اثبات گرا است. رمان درباره پدری است که سعی می‌کند با استفاده از اصول اثبات‌گرایی از پسر خود یک نابغه بسازد.

Publicada en 1902, "Amor y pedagogía" supone dentro del contexto de la obra de Miguel de Unamuno (1864-1936) el abandono de las técnicas y procedimientos utilizados cinco años antes en "Paz en la guerra", su primera novela, publicada ya en esta colección, para adoptar conceptos estéticos nuevos. Como se observa en la introducción a este volumen, en este relato satírico de un experimento fallido lo que busca Unamuno es "la salvación personal, liberarse, como hombre de creencias exclusivamente racionalizadoras y dogmáticas, de doctrinas intelectuales que sólo intentan ordenar y clasificar el mundo, para huir de la sensación de vacío y de la proximidad de la nada". Introducción de Julia Barella